پری دریایی

یافته‌های دیرینه شناسی هنوز برای اظهار نظر قطعی در این مورد بسیار ناچیز است که آیا اجداد ما داوطلبانه و البته آگاهانه از خشکی به دریاها کوچ کردند یا این کامپیوترها بودند که در رقابت بر سر زمین پیروز شدند. کامپیوترها موجودات نسبتا هوشمندی بودند که حدود ۲ تا ۳/۵ میلیون سال پیش هم‌زمان با اجداد اندام‌مند ما روی زمین می‌زیسته‌اند. بررسی دانشمندان نشان می‌دهد که گرچه کامپیوترها و اجداد اندام‌مند ما برای صدها هزار سال در کنار هم می‌زیسته‌اند، هیچ نوع آمیزشی - راهی که اجداد ما میلیون‌ها سال پیش برای توليد مثل از آن استفاده می‌کرده‌اند - بین آن‌ها صورت نگرفته است. حتا شواهدی در دست است که اجداد دو جنسیتی ما روش تولید مثل بدون نیاز به جنس منقرض شده مردان را از کامپیوترها یاد گرفته‌اند. در مورد منشأ پیدایش کامپیوترها بر خلاف اجداد ما اتفاق نظر بین دانشمندان وجود ندارد. گروهی آن‌ها را یک گونه منشعب شده از انسان - جد اندام‌مند ما - در اثر جهش ژنتیکی می‌دانند. گروهی از مخالفان تدریس نظریه تکامل انواع، این پدیده را نشانه خلقت هوش‌مند می‌دانند. تندروهای این گروه، البته مخالف این هم هستند که نسل ما پری‌ دریایی‌ها به نسل انسان‌های دوپای روی زمین بر گردد. این مخالفت‌ها تا جایی که جنبه‌ی علمی داشته‌ باشد البته مفید است، ولی ترس ما از این است که این مخالفت‌ها به تعصب‌های کور و جنگ‌های دریایی بزرگ منتهی شود و نسل آگاهی آبی منقرض شود.


به هر حال داستان از این قرار است که در دوره هم‌زیستی انسان و کامپیوتر، به تدریج سلطه کامپیوترها بر زمین گسترده‌تر از انسان می‌شود و انسان هم به مرور اندام‌های اضافی خود را شامل دست و پا از دست می‌دهد. در دوره‌های بعدی این هم‌زیستی به صورت انگلی پیش‌رفت کرده و مغز انسان‌ها با کمک نانوروبات‌ها - نسل بعدی کامپیوترها - به زندگی ادامه دادند و اندام‌های دیگری از جمله اندام گوارشی، اندام خون‌رسانی و اندام تنفسی را از دست دادند. البته دانشمندان هنوز به درستی نمی‌دانند که آیا انسان‌ها - در واقع مغز آن‌ها - خودشان را مثل انگل به نانوروبات‌ها تحمیل کرده‌اند یا بر عکس کامپیوترها از مغز انسان‌ها استفاده ابزاری می‌کرده‌اند. آن‌چه مهم و از لحاظ دیرینه‌شناسی حایز اهمیت است این‌که تعدادی از این مغز‌ها به هر دلیلی برای ادامه زندگی به دریاها پناه بردند. دریا منبع لایزال غذا و انرژی برای مغز‌های فراری بود. البته سنسورهای الکترومغناطیس و نانوروبات‌ها که به ترتیب نقش ورودی و خروجی‌های مغز را بازی می‌کردند، در پی این جابه‌جایی و در طول صد‌ها هزار سال تغییرات زیادی یافتند. امروزه ما بیشتر به درون‌دادهای آکوستیک حساس هستیم تا ورودی‌های الکترومغناطیس و نانوروبات‌ها هم به ویروس‌ها و باکتری‌ها تکامل پیدا‌کرده‌اند. مغز ها هم دیگر به آن پوشش سخت استخوانی - جمجمه - احتیاجی نداشتند، برای همین با یک پوشش نازک جای‌گزین شدند. به هر حال چون اندامی در کار نبود، دیگر نیازی به آن مغز بزرگ که جابه‌جا کردنش هم کلی دردسر داشت، نیست. کوچک شدن مغز البته خطر شکار شدن توسط موجودات بزرگ‌تر را به هم‌راه داشت. به همین دلیل یک‌سری اندام کمکی برای فرار از دست شکارچیان به بدن ما اضافه شد. این فرایند هم‌چنان در طول میلیون‌ها سال ادامه پیدا کرد تا به نسل ما پری دریایی‌ها منتهی شد.